Melanie Klein’ın psikanalitik kuramı, çocukluk dönemine dair derin içgörüler sunar. Klein’a göre çocuklar, yaşamın ilk aylarından itibaren karmaşık içsel fanteziler geliştirir. Bu fanteziler, yalnızca düşsel bir oyun değil, aynı zamanda içsel gerçekliğin yapıtaşlarıdır. Erken dönem deneyimler, bebekte “iyi” ve “kötü” olarak bölünmüş içsel nesne temsillerinin oluşumuna zemin hazırlar.

Klein, bebeklerin bakım verenin – çoğunlukla annenin – davranışlarını kendi iç dünyalarında simgesel biçimde işlerken, doyum sağlayan yönlerini “iyi meme”, hayal kırıklığı ve eksiklikle ilişkilenen yönlerini ise “kötü meme” olarak deneyimlediğini öne sürer. Bu bölünmüş nesne temsilleri, içsel dünyada güçlü duygularla yüklü fanteziler halinde organize olur. Bu süreç, Klein’ın “paranoid-şizoid konum” olarak tanımladığı evrede belirgindir. Zamanla, çocuğun bu parçalanmış deneyimleri bütünleştirmeye başlamasıyla birlikte “depresif konum”a geçiş sağlanır; bu da daha gerçekçi, karmaşık ilişkilenme kapasitesinin temelini oluşturur.

Erişkin yaşamda, bu erken dönem içsel nesne temsilleri ve onlara eşlik eden fanteziler bilinçdışında varlığını sürdürür. İlişkilerde tekrarlayan örüntüler, güçlü duygusal tepkiler ya da idealize etme/değersizleştirme gibi süreçler, çoğu zaman çocuklukta gelişmiş içsel nesne ilişkilerinin izlerini taşır.

Terapi sürecinde bu içsel fantezilerle karşılaşmak, kişinin geçmişteki duygusal deneyimlerini bugünkü yaşantılarıyla bağdaştırmasına olanak tanır. Klein’a göre, “iyileşme ancak içsel dünya üzerindeki çalışmayla mümkün olabilir.” Bu nedenle psikanalitik terapi, yalnızca dışsal sorunları değil, bireyin iç dünyasındaki nesnelerle kurduğu ilişkileri de anlamaya ve dönüştürmeye yönelir.